විරිදුන් හැර දුරම
වැද රද නීති අසරම
දැන අවි සිප් සරම
සියල් කවි නළු ඇසි නොහැරම

රැක සිරි ලක ලකළ
සව් සත සතන් තුටු කළ
අප නරනිඳු උදුළ
ලොවට බට පින් පිඩෙක නිකසළ

කුලුණින් දුක්පතින්
තියුණු නුවණින් වියතුන්
විකුමෙන් බලවතුන්
නිබඳ දෙන මහ දනින් නිවතුන්

මෙතින් නරපතියන්
නිසි තනතුරින් මැතියන්
වැඩුමෙන් කුලැ'තියන්
පතර බැති පෙම් සිතින් යතියන්

තෙපලෙන් සුබැසියන්
ඉසුරින් සිය කුල සියන්
විලසින් විලසියන්
මෙලෙස සිත් ගතිය ලෝ වැසියන්

තම කුලයට මතුත්
වන ලෙසට ලක එකසත්
පෙන්වා රජ සිරිත්
විය මනු නිරිඳු මෙන් මැදහත්

පිවිස මුළු ලෝ කුස
යුග කෙළ සයුරු ගොස ලෙස
මැඬ රුපු රජ යසස
කොතැන නොපතළෙද මොහු ජය ගොස

දිසි දස දෙස ගොසින්
මොහුගෙ අණ සක වෙසෙසින්
සැණ මල්දම් ලෙසින්
කවර රද නොදැරිද සිරසින්

සිටි මුළු ලොව දිලී
මොහු අණ මිසක් නිමලී
කවරෙකු අණ බලී
වීද පර රජ ගජන් හැකිලී