ඇඳුර තුටු නො වෙති
නොසිත'ප සිප් නො දනිති
උනිමු වෙණ සදති
නො දන්තෙමු ගායනා කරති
ඇදුරුතුමනි, අප සතුටු නොවෙති යි (ද) අප වීණා ශිල්පය නොදන්නන් වෙති යි ද නො සිතව. (ඔබ) වීණාව සූදානම් කරතියි සිතුවෙමු. වාදනයක්‌ කරතියි අපි නො දතිමු.
කී සඳ එ වෙළඳන්
අපහාස ලෙසට මෙ වදන්
නොම කර සිත් නඳන්
කීය ඒ ඇදුරු යළිත් මෙ වදන්
ඒ වෙළෙන්දන් අපහාස කරන්නාක්‌ මෙන් මේ වචන කී කල්හී, ඒ ඇදුරු තෙමේ සිත සතුටට පත් නො වී යළිත් මේ වචන කීය.
නින්දා බස්‌ කියන
වෙළදුනි වෙණ වැයීමෙන
මට වැඩි තරම් වන
එකෙකු දුටුවා ඇද්ද වෙන තැන
නින්දා බස්‌ කියන වෙළෙන්දනි, වීණා වාදනයෙන් මට වඩා උසස්‌ කෙනකුන් අන් කිසි තැනෙක දැක ඇත්තාහු ද ?
වෙළෙන්දෝ ඔහුගෙ බස
අසමින් තමන් බරණැස
දන්නා සිප් වෙසෙස
වනති ගුත්තිල ඇදුරු මේ ලෙස
වෙළෙන්දෝ ඔහුගේ වචන අසා, තමන්ගේ බරණැස්‌ නුවර (වෙසෙන) වීණා වාදනයෙහි සියලු ම ශිල්ප විශේෂ දත් ගුත්තිල ඇදුරාණන් මේ (මතු සඳහන්) අයුරින් වර්ණනා කෙරෙති.
වෙන වෙණැදුරකු බල
නෑ සී ද තෝ මූසිල
බරණැස පුර මෙ කල
වෙසේ ගඳඹෙක්‌ නමින් ගුත්තිල
මූසිල, ඔබ අනෙක්‌ වීනා ශිල්පාචාර්යයකුගේ සමත් කම් නො ඇසුයෙහි ද? මෙකල බරණැස්‌ නුවර ගුත්තිල නමින් ගාන්ධර්වයෙක්‌ වෙසෙයි.
කියනු කිම මහිමා
ඒ ඇදුරු ගඳම් උතුමා
අව පන්සිළු තමා
තමා අතවැසි කරනු නියමා
ඒ ගාන්ධර්ව ආචාර්ය උත්තමයාගේ මහිමය කියනුයේ කුමට ද? පඤ්චශිඛයා (ඔහු හා) වාදයට පැමිණිය ද (ඔහු) තමාගේ අතවැස්‌සකු කරනු නියතය.
පන්සිළු - 'පඤ්ච සිඛ' නම් වු මේ දෙවියා වීණා වාදනයෙහි ප්‍රමුඛයා ලෙස සාහිත්‍යයෙහි සඳහන් වේ.
අමරඟනන් රුවට
මාහැඟි අමා රසයට
ඒ ඇදුරු වෙණ නදට
මෙ ලොව කවරෙක්‌ නොවන්නෙ ද තුට
දෙවඟනන්ගේ රූපයට (ත්) මහැඟි අමෘත රසයට (ත්) ඒ ආචාර්යවරයාගේ වීණා නාදයට (ත්) මේ ලෝකයෙහි කවර නම් කෙනෙක්‌ සතුටු නො වෙත් ද?
නැත රිවි රැස්‌ පහස
නොපිපෙන තඹුරු වන ලෙස
ඔහු වෙණ නදින් මිස
අනෙක්‌ නදෙකින් අපි නොවෙමු තොස
ඇසුව මහ පල ලද
ඒ සුව මිස මිසදුටු වෙද
ඇසුව ඔහු වෙණ නද
පසුව කවරෙක්‌ අසා වෙන නද
ආදි සුවය (ඇසුව) වු සෝවාන් පලය ලැබුවා වු කෙනෙක්‌ ඒ සුව අතහැර මිත්‍යදෘෂ්ටික වේ ද ? (නොවේ) එසෙයින් ම ඔහුගේ වීනා වාදනය ඇසුව හොත් කවරෙක්‌ නම් පසු ව අනෙකකුගේ (වීණා) නාද අසා ද?
දුටුවන් විසී යා
කරනෙව් උරුවිසි යා
ඔහු වෙණ රසී යා
කෙරෙයි ඇසුවන් සිත් විසී යා
උරුවිසි (දෙව්ලොව වෙසෙතැයි කියන අතිශයින් රූමත් අප්සරාවකි.) (තමන්) දුටු අය (තම හට) වසග කර ගන්නාක්‌ මෙන්, රසවත් වු ඔහුගේ වීණා නාද රසය ඇසූ අයගේ සිත් වසඟ කර ගනියි.
ශිල්ප 64